Jaka jest druga generacja Citroena C4? Jakie ma wady i zalety? Jakie oryginalne rozwiązania Francuzi ukryli w swoim kompakcie? I czy są one tak wyjątkowe jak u poprzednika?
Dzisiaj dzięki uprzejmości Martyny, która udostępniła nam swoje auto, spróbujemy odpowiedzieć na te pytania.
No to od początku
Historia modelu
Citroen C4 pojawił się na rynku w 2004 roku jako następca Xsary, produkowanej przez poprzednie 7 lat. Występował w odmianach 5 i 3 drzwiowej oraz jako sedan. Pierwsza była typowym kompaktowym hatchbackiem z mocno zaokrąglonym eliptycznym nadwoziem. O kolejnych wersjach opowiem za chwilę.
W porównaniu do dosyć zachowawczej poprzedniczki C4 zaszokował kilkoma rozwiązaniami stylistycznymi. Był zdecydowanie bardziej futurystyczny w formie, zwłaszcza w środku. Przywiązanych do tradycyjnych rozwiązań kierowców mógł zadziwiać centralnie umieszczony licznik, deska z wieloma małymi wyświetlaczami, ale przede wszystkim kierownica z nieruchomym środkiem. Wersja 3 drzwiowa to temat na osobny film. Powstała jako baza dla rajdowego samochodu klasy WRC. Citroen zachęcony sukcesami Xsary Kit Car która zwłaszcza na asfaltowych odcinkach radziła sobie świetnie, w końcówce jej produkcji wprowadził ten model do topowej klasy w rajdowych mistrzostwach świata. C4 był z kolei już od początku pełnoprawnym autem WRC, nastawionym na rywalizację o najwyższe miejsca. Za jego kierownicą Sebastian Loeb osiągał seryjne sukcesy, aż 9 razy pod rząd zdobywając tytuł mistrza świata w rajdach.
Wersja sedan tego Citroena została zaprojektowana na rynek chiński, a także na wybrane rynki europejskie i południowoamerykańskie. Jako model C4 Pallas można go było kupić w Argentynie, Brazylii, ale też np. na Węgrzech.
W roku 2010 Francuzi zaprezentowali drugą odmianę C4-ki. Wycofano się z części kontrowersyjnych rozwiązań i auto prezentowało się już dużo bardziej konserwatywnie, co z pewnością pomogło dotrzeć do szerszego grona klientów.
Dwa lata po premierze odnowionego hatchbacka pojawił się także odświeżony sedan o nazwie C4 L. W 2020 roku Citroen zaprezentował następcę C4-ki, który wpasował się w obecnie panującą modę na crossovery i zerwał z wizerunkiem klasycznego nadwozia miejskiego kompaktu. Do gamy modeli trafiła również wersja elektryczna o nazwie e-C4.
Wygląd zewnętrzny
C4-ce drugiej generacji nie sposób odmówić uroku. Po wcześniejszym modelu, który mocno dzielił odbiorców kształty nowszego auta są dużo bardziej stonowane i klasyczne. Wygląd przodu kontynuuje zamysł poliftowej wersji pierwszej C4ki z charakterystycznym dużym otworem w zderzaku i mniejszymi, skrywającymi halogeny po bokach. Podoba mi się zadziorne spojrzenie tego auta chociaż uważam, że przednie światła, zwłaszcza przy spojrzeniu pod kątem, są nieproporcjonalnie duże w stosunku do reszty sylwetki.
Całe nadwozie wydaje się również jak na hathbacka wysokie. Auto zwiększyło wymiary w stosunku do poprzednika i to widać. Szczególnie duża jest powierzchnia boczna. Żeby to nieco zniwelować została ona poprzecinana wyraźnymi przetłoczeniami. Z tyłu uwagę zwracają podwójne, dzielone lampy. Tylny zderzak ma równie dużą powierzchnię co ten z przodu. Na dole zakończony jest bardzo elegancką chromowaną listwą. To i logo marki na grillu chłodnicy to jedyne takie elementy dekoracyjne. Ciekawostką jest aluminiowa maska silnika – możemy zapomnieć o rdzawych śladach po uderzeniach kamieni, ale trzeba zwrócić uwagę na możliwe utlenianie się uszkodzonych miejsc.
Wnętrze
W środku zmieniło się dużo, dlatego jest o czym opowiadać. Francuzi zrezygnowali z nieruchomego środka kierownicy i zastąpili je kołem przypominającym stylem większą C5-tkę, ale w tradycyjnej formie. Mieszą się na nim wszelkie przyciski do obsługi systemu multimedialnego. Klawisze w drzwiach są w stu procentach podporządkowane funkcjonalności, ustawione na płasko i bardzo intuicyjnie dostępne. Prostota, która działa.
Deska rozdzielcza stała się zdecydowanie bardziej klasyczna, ale widać, że przyłożono się do niuansów. Jest ona jednolita, zamyka w swym kształcie wszelkie potrzebne kierowcy instrumenty do kontroli pojazdu i to jemu, a nie np. dzieciom na tylnej kanapie jak w poprzedniku- wskazuje przydatne do jazdy informacje. Zegary w formie elektronicznych wyświetlaczy schowane są w tubach przypominających stylem nieco Alfę 156. Bardzo zgrabnie zabudowano ekran nawigacji, a kształt całej deski o nieco oryginalnych przetłoczeniach, delikatnie zakrzywia się do wewnątrz. To co podoba mi się w C4 to drobiazgi, które czynią życie z Citroenem ciekawszym. Można się obejść bez nich, ale to przyjemne, że ktoś na etapie projektowania myślał o takich szczegółach. Możemy np. wybrać rodzaj dźwięku kierunkowskazu. Niby nic, ale słuchanie latami twardego tykania może być irytujące. Tutaj mamy wybór. Chcecie stać w korkach z towarzyszeniem odgłosu kierunkowskazu o nazwie jungle fantasy? Proszę bardzo.
A wiedzieliście, że Francuzi nie gęsi i swój night panel mają? Funkcja wyłączania całego oświetlenia poza prędkościomierzem kojarzona przede wszystkim z Saabem tutaj również znalazła swoje miejsce. Trzeba jeszcze wspomnieć o fotelach. Jak na spadkobiercę rajdowego dziedzictwa przystało, C4 ma bardzo dobre fotele, o całkiem niezłym jak na tę klasę trzymaniu bocznym. Kiedyś takie siedzenia były zarezerwowane jedynie dla aut usportowionych, dzisiaj możemy się nimi cieszyć nawet w wersji z dieslem.
Silnik / skrzynia biegów
A skoro już wspomniałem o dieslu, to teraz przechodzimy do bardzo mocnego punktu tego auta – czyli silnika. Debiutujący w 2002 roku motor 1.6 HDI zbudowany w kooperacji koncernów PSA i Forda trafił do kilkudziesięciu modeli aż siedmiu marek samochodów. W tym wypadku mamy do czynienia z najbardziej pewnym i najmniej narażonym na awarie wariantem 92 konnym. Posiada on 8 zaworową głowicę i turbinę, która jest pozbawiona łopatek o zmiennej geometrii. Brak tu również koła dwumasowego co znacznie obniża koszty serwisu.
Właścicielka tego Citroena ma jednak do dyspozycji więcej niż zaoferował producent, bo za pomocą chipa silnik został tutaj wzmocniony do 110 KM. Jego spalanie jest wychwalane przez użytkowników. W mieście potrzebuje niezależnie od warunków jazdy maksymalnie 7 litrów na każde 100km. O rekordach uzyskiwanych w trasie można poczytać w internecie. Najniższe spalanie uzyskane tym egzemplarzem to 3.8 litra na setkę. Jazda mieszana da nam wynik w okolicach nawet poniżej 6 litrów. Ekonomika spada jedynie przy wysokich prędkościach autostradowych. Skrzynia biegów jest wystarczająco dobra. Z racji tego, że jest to auto raczej miejskie/podmiejskie Citroen nie zdecydował się na 6-te przełożenie, którego może trochę brakować przy wyższych prędkościach. Na pocieszenie mamy 5-tkę o bardzo długim przełożeniu. Poza tym nie można mieć zastrzeżeń.
Jazda
Pierwszą rzeczą jaka rzuca się w oczy po zajęciu miejsca za kierownicą Citroena to… sama kierownica. Jest jak na takie auto naprawdę duża, chwytając nią miałem wrażenie wzięcia do ręki talerza z familijna pizzą. Na pewno wymaga to przyzwyczajenia, chociaż sam wieniec jest przyjemny w dotyku no i całość obraca się po staremu czyli razem ze środkiem.
Auto jest przyjemnie dynamiczne i elastyczne. Dodatkowy program komputera zachęcający je do sprawniejszego przyspieszania na pewno się tu przydaje. W warunkach codziennej jazdy z pewnością nikomu nie zabraknie ani mocy ani momentu. Poza tym nie trzeba często sięgać do lewarka zmiany biegów, bo ten silnik trudno zdławić. Siedzenia są bardzo wygodne. Nie jest to jednak rozleniwiające głębokie wpadanie w pluszową miękkość w jak w starszych francuzach. I dobrze. To w końcu auto, a nie fotel przed telewizorem. Zawieszenie jest podobne tzn. dosyć miękkie ale nie pływające. Na pewno ciasne łuki czy gwałtowne ominięcia nie są mocna stroną tego auta, ale też nie ma tragedii. Natomiast wygoda na co dzień jest nieoceniona. A propos wspomnianego wcześniej rajdowego dziedzictwa – mimo wielu nowoczesnych rozwiązań, elektronicznych liczników i kolorowej nawigacji mamy tu jeszcze tradycyjny ręczny, tak że gdyby ktoś chciał się poczuć jak Sebastian Loeb i po pierwszych opadach śniegu wejść bokiem na osiedlowy parking – to da się.
Serwis i usterki
Jeśli chodzi o ten silnik nie ma z nim większych problemów. Po zakupie z pewnością trzeba wymienić pasek rozrządu. Wymiana oleju i filtrów to standard. W starszych egzemplarzach mogą pojawić się problemy z elektryką. Właściwie jedyne czynności obsługowe jakie są tu wymagane to wypalanie filtra FAP typu mokrego. Co jakiś czas będzie to od nas wymagało przejechania kilkudziesięciu kilometrów na wyższych obrotach, żeby uzyskać odpowiednio wysoką temperaturę do pozbycia się sadzy z filtra.
Wracając jeszcze do napędów – dobrej opinii nie mają silniki benzynowe 1.6 powstałe we współpracy z BMW, które są montowane również w MINI. Występowały tam awarie hydraulicznego napinacza rozrządu oraz wariatora zmiennych faz. Brak kontroli tych elementów powodował nadmierny hałas i doprowadzał do poważnych usterek.
Podsumowanie
Citroen C4 drugiej generacji ma bardzo dobrą opinię wśród użytkowników. Z silnikiem 1.6 HDI jest niezawodny, bardzo oszczędny i wystarczająco dynamiczny. Spory bagażnik daje się zapakować na dłuższy niż weekendowy wypad, a codzienne dojazdy do pracy uprzyjemnia kilka oryginalnych gadżetów. Okrojono oryginalne rozwiązania, stawiając na te bardziej sprawdzone i lubiane. I to z pewnością się opłaciło.
Film o tym aucie jest dostępny tutaj
A tutaj macie możliwość sprawdzenia jak wygląda jazda za kierownicą takiego Citroena bez mojego komentarza: